Gisteren stond er plots... een schaap voor onze deur! Samen met nagenoeg alle kinderen hier uit de wijk. Het schaap was uitgebroken maar een zoektocht naar de rechtmatige eigenaar leverde niets op. Het schaap wilde inmiddels van geen wijken weten (van het werkwoord wijken dan toch niet!) en bleef dus netjes voor onze voordeur staan. Alhoewel, netjes... de buurtkinderen brachten ons via het raam telkens op de hoogte van wat het schaap allemaal voor onze deur had gedaan :-S . Van zodra wij de voordeur opendeden was het haasten om ze weer dicht te krijgen want het schaap zou rapper dan tellen binnen geweest zijn. Wat wil je, met zo'n bende kinderen achter je? Wanneer we het poortje achteraan opendeden, kwam het op een bepaald moment ook al naar ons toegelopen. Wat heel wat gegil van Janne opleverde, zij was er echt niet gerust in en vroeg om het poortje op slot te doen zodat het zeker niet naar binnen kon komen. Ik weet niet wat me het meest aanzette om het poortje weer dicht te doen: het schaapje of die bende kinderen er achteraan! En Stan? Die was in de verste verte niet meer te bespeuren!!
Omdat de eigenaar van het arme schaap niet gevonden kon worden en ook de dierenarts wat verderop niet kon helpen, belde uiteindelijk iemand de politie op, die het schaapje dan maar de combi instak. Ik denk dat het schaap hier de schrik van zijn leven beleefd heeft, ochottekes toch. Hopelijk is hij nu weer waar hij moet zijn, en met die traumatische ervaring in zijn achterhoofd denk ik niet dat hij ooit nog eens zal overwegen om uit te breken!
hihi, we hadden hier laatst een hond die verloren gelopen was. Maar een schaap is nog net iets origineler he ;-)
BeantwoordenVerwijderen